Katalog Alicja Stromska, 2014-04-28Nowa Wieś LęborskaUroczystości, ScenariuszeScenariusz apelu z okacji Święta Niepodległości Scenariusz uroczystości szkolnej z okazji Święta Niepodległości Opracowała Alicja Stromska ZS w Garczegorzu Dekoracje: Na stelażu głównym napis na bordowym tle – Polsko , nie jesteś Ty już niewolnicą!, Orzeł (duży format) niosący w szponach łańcuch- symbol zniewolenia (wycięty z białego papieru), krzyż z brzozy, pod krzyżem wśród usypanych liści zdjęcie Legionisty Uczniowie stoją w dwóch grupach na wprost siebie ( grupa dziewcząt i grupa chłopców), po bokach sceny. Przebieg uroczystości: "Wojenko, wojenko" - melodia •Prowadzący: Obchodzimy dzisiaj niezwykłą uroczystość. 93 lata temu Polska odzyskała niepodległość. Nie zawsze na naszej ziemi mogła rozbrzmiewać polska mowa i powiewać biało – czerwona flaga. Pod koniec XVIII wieku trzy państwa – Prusy, Rosja i Austria dokonały rozbiorów i Polska na 123 lata zniknęła z mapy Europy, zakuta w łańcuch niewoli. Przez 123 lata zaborcy próbowali narzucić Polakom swoją kulturę, język, obyczaje i religię Miała Polska biedę Z sąsiadami trzema Zabrali nam ziemię i krzyczą: Nie ma Polski, nie ma! •W takt muzyki wprowadzającej w dramatyzm sytuacji Polaków i Polski- Na scenie pojawia się trzech uczniów przebranych za czarne kruki, między skrzydłami nazwy państw zaborczych. Krążą wokół Polski uczniowie reprezentujący 3 zaborcze państwa rozdzierają mapę Polski między siebie – inscenizacja. Triumfalnie schodzą ze sceny. Podchodzą trzykrotnie - w symboliczny sposób ukazują trzy rozbioru Polski. W tle muzyka F. Chopina-Etiuda c-moll "Rewolucyjna". •Z drugiej strony sceny staje dziewczyna symbolizująca Polskę. Ubrana w długą, białą suknię w koronie na głowie, w dłoniach trzyma królewskie jabłko i berło. •NARRATOR II Oto przed nami nasza Ojczyzna – Polska, wolna, niezależna, w koronie na głowie, z berłem i jabłkiem. Jednak zbierają się nad nią ciemne chmury, nadchodzą trudne chwile. • W tle słychać uderzenia werbla. Kruki krążą wokół Polski i zabierają jabłko. •Jest rok 1772 – pierwszy rozbiór Polski. Rosja, Austria i Prusy zagarnęły ogromne obszary Rzeczypospolitej. •POLSKA Uderzcie w dzwon, w Zygmunta Dzwon na trwogę! Niech szczyty Tatr w dal rzucą święty zew! Narodzie – wstań i zemsty nieś pożogę! W tyranów dom. Niech płynie krew! •Pojawiają się dwa kruki – Rosja i Prusy, krążą wokół Polski i zabierają jej berło. •Rok 1793 – drugi rozbiór Polski stał się faktem. Wzięły w nim udział Rosja i Prusy. Polacy pod wodzą Tadeusza Kościuszki podejmują próbę odzyskania utraconej wolności. Niestety, okazała się ona daremna. •NARRATOR I (grzmoty: Trzej zaborcy zdejmują koronę i kładą ją u stóp Polski. Związują też ją łańcuchem. ) Nastąpił rok 1795 – trzeci rozbiór Polski, oznaczający całkowitą likwidację państwa polskiego. •NARRATOR II Stało się. Po blisko 700 latach od chwili narodzin państwa polskiego, po licznych triumfach, po latach potęgi, trzej sąsiedzi rozerwali Polskę na troje. Wierzyli, iż na zawsze zniszczą dzieło Piastów i Jagiellonów. Zapomnieli jednak, że Polska to przede wszystkim naród, wraz ze swą historią, kulturą i świadomością swych korzeni. One to pozwalają trwać w najcięższych próbach. •Fragment pieśni „ Boże , coś Polskę” ( wysłuchanie nagrania magnetofonowego w wykonaniu chóru ) „ Boże, coś Polskę przez tak liczne wieki, Otaczał blaskiem potęgi i chwały, Coś ją osłaniał tarczą swej opieki, Od nieszczęść, które pognębić ją miały. - Przed Twe ołtarze zanosim błaganie: Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie.” •Wiersz w wykonaniu dwojga uczniów (pozostają na środku sceny) „Opowiedz nam, moja Ojczyzno...” O Polsko! Święte Twe imię Po cichu i po kryjomu Z trwogą za siebie i innych Szeptano w ojców mych domach. Prawdziwe jakieś nieprawdy Opowiadano o Tobie Mówiono, że jesteś świętą, Mówiono, że leżysz w grobie. (Edward Słoński: „Ta co nie zginęła”). •Narrator: Zaborcy z wielka siłą zaczęli zniemczać i rusyfikować Polaków .W tej sytuacji każdy dom musiał być twierdzą polskości. Rodzice dbali by dzieci mówiły po polsku, znały polską historię i przestrzegały polskich obyczajów. Uczono je miłości do Ojczyzny i szacunku do bohaterów narodowych. Kto był wtedy prawdziwym Polakiem? •Recytacja czterech uczniów, wiersz „ Prawdziwy Polak”: I. To rodzic, który był przykładem dla swoich dzieci, II. To nauczyciel, który uczył polskiego mimo zakazu zaborców, III. To ksiądz, który dbał o wiarę chrześcijańską, IV. To żołnierz, który musiał służyć w armii carskiej, ale pamiętał, że jest Polakiem. •NARRATOR Naród polski podjął walkę z wrogiem. •Motyw muzyczny pieśni „Pożegnanie” – pieśń anonimowa z 1830 roku - (taśma magnetofonowa) podczas, którego chłopcy- powstańcy wyruszający do walki, inscenizują pożegnanie z rodziną , ukochaną i domem rodzinnym( obie grupy przemieszczają się po scenie i wracają na swe poprzednie miejsca wraz z zakończeniem utworu). Odśpiewanie pieśni „ Pożegnanie ” - część pierwszą śpiewają chłopcy, część drugą dziewczęta: I. Bywaj, dziewczę, zdrowe: Ojczyzna mnie woła! Jadę za kraj walczyć wśród rodaków koła; I choć przyjdzie ścigać jak najdalej wroga, Nigdy nie zapomnę jak mi jesteś droga. Po cóż ta łza w oku, po cóż serca bicie? Tobiem winien miłość , a Ojczyźnie życie! Pamiętaj, żeś Polka, że to za kraj walka, Niepodległość Polski to twoja rywalka. I choć przyjdzie zginąć w ojczystej potrzebie, Nie rozpaczaj dziewczę, zobaczym się w niebie. II. Czuję to, bom Polka; Ojczyzna w potrzebie, Nie pamiętaj o mnie, nie oszczędzaj siebie, Kto nie zna jej cierpień i głos jej przytłumi Nie godzien miłości i kochać nie umie. Nie mów o rozpaczy bo to słabość duszy, Bo mię tylko jarzmo mego kraju wzruszy. Gdzie bądź się spotkamy, spotkamy się przecie: Zawsze Polakami, chociaż w innym świecie. •NARRATOR Początek XIX wieku. Nadzieja świta w sercach Polaków. Napoleon Bonaparte gromi kolejne koalicje, rozbija armie zaborców. U jego boku walczą Legiony Polskie, które utworzył w1797 roku Henryk Dąbrowski. Z miłości do Ojczyzny, tęsknoty i wiary w jej wskrzeszenie Józef Wybicki pisze pieśń dla wojska, która później stała się naszym hymnem narodowym. •RECYTATOR Jeszcze Polska nie umarła, Kiedy my żyjemy, Co nam obca moc wydarła, Szablą odbijemy. Marsz, marsz Dąbrowski, Do Polski z ziemi włoskiej, Za twoim przewodem Złączem się z narodem. Na to wszystkich jedne głosy: „Dosyć tej niewoli! Mamy racławickie kosy, Kościuszkę Bóg pozwoli.” •NARRATOR (werbel) Rok 1815 – Waterloo… Koniec Napoleona i polskich nadziei z nim związanych. Mówiono, że Polska pozostała w grobie. •RECYTATOR Lecz Polska żyje w grobie, I wstanie w wiosny dobie! Choć oczy jej zamknięte, Choć usta niemo ścięte- Choć ostrzem pierś przebita, Powstanie – gdy zaświta! ( M. Konopnicka, Trzeci rozbiór ) •NARRATOR I Ledwie ucichły echa walk napoleońskich, Polacy znów powstali z nadzieją na odzyskanie niepodległości. (werble ) Listopad 1830…Wybucha powstanie, które niestety kończy się klęską. •NARRATOR I ( werbel ) Rok 1846 – Powstanie Krakowskie •NARRATOR II ( werbel ) Rok 1848 – Powstanie Wielkopolskie •NARRATOR I ( werbel ) Rok 1863 – styczeń, wybucha kolejne wielkie powstanie : siły powstańcze chcą pokonać wielką armię. Świat zadaje sobie pytanie, czy to w ogóle możliwe? •RECYTATOR Polska! O, ileż w jednym słowie Może się zmieścić wielkiej treści, Ile rozpaczy i boleści, Nikt nie wyliczy, nikt nie powie, Chyba że tylko polskie serce, Co wiek przetrwało w poniewierce I zniosło takich mąk bezedno, Od których zda się, gwiazdy bledną… ( S. Długosz, Trzeba pieczętować krwią) •NARRATOR Powstania nie udało się uratować. Rozpoczął się okres krwawych prześladowań. Na znak żałoby narodowej kobiety ubierały się na czarno. Zamiast klejnotów nosiły bransolety z żelaza w formie kajdan. Wzmagały się represje ze strony zaborców, zakazano używania języka polskiego, chcąc wynarodowić Polaków •Na środek sceny wychodzą 3 dziewczęta ubrane w czarne suknie, jedna prowadzi małe dziecko ( uczeń pierwszej klasy szkoły podstawowej). Wiersz „ Czarna sukienka” K. Gaszyński I .Schowaj matko suknie moje, perły, wieńce z róż, Jasne szale, świetne stroje – to nie dla mnie już! II. Kiedyś jam kwiaty, stroje lubiła, Gdy nam wolności wytryskał zdrój, I i II razem Lecz gdy do grobu Polska wstąpiła Jeden mi tylko przystoi strój - czarna sukienka. I. Narodowe nucąc śpiewki, widząc szczęścia świt, Kiedym szyła chorągiewki do ułańskich dzid, Wtenczas mnie kryła szata godowa. II. Lecz gdy wśród bitwy zginął brat mój, Kulą przeszyty w polach Grochowa, I i II razem Jeden mi tylko przystoi strój - czarna sukienka. •Wiersz „ Polska – moja Ojczyzna” M. Konopnicka (matka zwraca się do dziecka) A jak ciebie kto zapyta: Kto ty taki, skąd ty rodem? Mów, żeś z tego łanu żyta, Żeś z tych łąk, co pachną miodem. Mów, że jesteś z takiej chaty, Co Piastowską chatą była, Żeś z tej ziemi, której kwiaty Gorzka rosa wykarmiła. (rozmowa matki z dzieckiem ) – wiersz „ Polak mały” Matka: Kto ty jesteś? Dziecko: Polak mały. Matka: Jaki znak Twój? Dziecko: Orzeł biały. Matka: Czym twa ziemia? Dziecko: Mą Ojczyzną. Matka: Czym zdobyta? Dziecko: Krwią i blizną. Matka: Czy ją kochasz? Dziecko: Kocham szczerze. Matka; A w co wierzysz ? Dziecko: W Polskę wierzę. •NARRATOR I Ileż siły trzeba było, by przetrwać kolejną klęskę. Lecz bolesne rany zdawały się hartować polskie serca ku dalszej walce, którą prowadzili nie tylko żołnierze, lecz także rodziny, które były stróżami polskości, nauczyciele, którzy uczyli polskiego, księża, którzy bronili wiary. Dbano, by dzieci mówiły po polsku, wychowywano je w duchu patriotyzmu i odważnie śpiewano: • Odśpiewanie „ Roty” M. Konopnickiej wszyscy powstają z miejsc. Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród, Nie damy pogrześć mowy! Polski my naród, polski lud, Królewski szczep piastowy. Nie damy, by nas gnębił wróg... - Tak nam dopomóż Bóg! Do krwi ostatniej kropli z żył Bronić będziemy Ducha Aż się rozpadnie w proch i w pył Krzyżacka zawierucha. Twierdza nam będzie każdy próg... - Tak nam dopomóż Bóg! Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz Ni dzieci nam germanił. Orężny stanie hufiec nasz, Duch będzie nam hetmanił. Pójdziem, gdy zabrzmi złoty róg... - Tak nam dopomóż Bóg! •NARRATOR II (werble) I zabrzmiał złoty róg! W 1914 roku wybucha Pierwsza Wojna Światowa pomiędzy Rosją, a Niemcami i Austrią. Trzy państwa zaborcze rozpoczęły z sobą wojnę. Polacy musieli walczyć w szeregach wrogich armii. Ci, którzy żyli w zaborze rosyjskim walczyli po stronie Rosji. Ci z zaborów niemieckiego i austriackiego po stronie przeciwnej. Polacy odziani w mundury wrogich armii zmuszeni byli strzelać wzajemnie do siebie. •Recytacja Podzielił nas, mój bracie zły los i trzyma straż w dwóch wrogich sobie szańcach patrzymy śmierci w twarz. W okopach, pełnych jęku, wsłuchania w armat huk, stoimy na wprost siebie ja- wróg twój, ty – mój wróg! Las płacze, ziemia płacze, cały świat w ogniu drży ... W dwóch wrogich sobie szańcach Stoimy – ja i ty. •Zaledwie wczesnym rankiem Armaty zaczną grać, Ty świstem kul morderczym O sobie dajesz znać I wołasz mnie i mówisz: To ja, twój brat... twój brat!. •A gdy mnie z dala ujrzysz od razu bierz na cel i do polskiego serca moskiewska kulą strzel. Bo wciąż na jawie widzę i co noc mi się śni, że ta, co nie zginęła wyrośnie z naszej krwi. Prowadzący: Jedność zaborców jest rozbita… W sercach Polaków zapłonęła nadzieja, że nadchodzi wyzwolenie. Do walki ruszają Legiony była już coraz bliżej. Legioniści Piłsudskiego, niosąc Polsce upragnioną wolność tak śpiewali: Na stos, na stos, rzuciliśmy swój życia los. W tle mruczando My, Pierwsza Brygada. •Piosenka „ Marsz Pierwszej Brygady ”A. Hałaciński, T. Biernacki: Legiony to – żołnierska nuta Legiony to – ofiarny stos Legiony to – żołnierska buta Legiony to – straceńców los! My Pierwsza Brygada Strzelecka gromada Na stos rzuciliśmy – swój życia los, Na stos, na stos... O, ile mąk, ile cierpienia, O, ile krwi, wylanych łez Pomimo to – nie ma zwątpienia Dodawał sił wędrówki kres! Krzyczeli, żeśmy stumanieni, Nie wierząc nam, że chcieć – to móc! Leliśmy krew osamotnieni, A z nami był nasz drogi Wódz. •Wiersz „ Poszedł Jaś na wojnę” S. Aleksandrzak ( krótka scenka – na środku sceny siedzi Staruszka, jest smutna i przygnębiona; w głębi Narrator i Wiatr : Narrator: Poszedł Jaś na wojnę , do domu nie wrócił. Mateńka wciąż czeka, Martwi się i smuci. Pyta wciąż staruszka, pyta niespokojnie: Staruszka: -- Czemu Jaś nie wraca? Już przecie po wojnie. Narrator: Przywiał wiatr z daleka, szumem matkę wita. Staruszka: - Nie widziałeś Jaśka? Narrator : Staruszka go pyta. Wiatr: Mateńko, mateńko, Jaś , dzielny żołnierzyk na cmentarzu polnym, w obcym kraju leży... Poległ Jasio, poległ, hen! w dalekim świecie. Wiosna mu na grobie z kwiatów wieńce plecie. Narrator: Wiatr żałośnie świsnął, pobiegł w swoją stronę... staruszce łzy płyną, choć śpiewa skowronek. Wiatr: Nie płacz matko, nie płacz! Narrator: Szepcze z wiatrem pole, Wiatr : Twój syn jak bohater za Ojczyznę poległ. (Staruszka pozostaje w pozycji siedzącej na środku sceny przy zdjęciu Legionisty, płacze ocierając łzy chusteczką; Narrator i Wiatr oddalają się). Motyw muzyczny piosenki „ Białe róże” ( taśma magnetofonowa, wersja słowno – muzyczna) w trakcie , którego dziewczyna z białą różą w dłoni chodzi po scenie, składa różę matce Jasieńka i sprowadza ją ze sceny): Rozkwitały pąki białych róż, Wróć do domu mój Jasieńku wróć. Wróć , ucałuj , jak za dawnych lat bywało, Dam Ci za to róży najpiękniejszy kwiat... •Prowadzący: 11 listopada 1918 roku podpisano zawieszenie broni. Skończyła się I wojna światowa. W Warszawie Rada Regencyjna przekazała pełna władze Józefowi Piłsudskiemu, który został Naczelnikiem Państwa. Tak odrodziła się i powstała II Rzeczpospolita. • Wiersz „Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą” – L. Staff ( recytuje jeden uczeń): Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą ! Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem, Na, którym z lochu, co był twa stolicą Lat sto, swym własnym dźwignęłaś duchem.(...) Uczniowie zdejmują łańcuchy Dzisiaj wychodzisz po wieku z podziemia, Z ludów jedyny ty lud czystych dłoni, Co swych zaborców zdumieniem oniemia, Iż, tym zwycięża jeno, że się broni. Żadne cię miana nad to nie zaszczycą, Co być nie mogło przez wiek twa ozdobą! Polsko, nie jesteś ty już niewolnica! Lecz czymś największym, czym być można: Sobą! Piosenka: „Jak długo w sercach naszych” Opracowano na podstawie źródeł z Internetu- Alicja Stromska Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.

Kilka słów o słowie 2022-11-05 Sobota, XXXI Tydzień Zwykły, rok II, Łk 16,9-15 Jezus powiedział do swoich uczniów: „Używajcie nieuczciwej mamony do zjednywania sobie przyjaciół, aby przyjęto was do wiecznych mieszkań, gdy się już ona skończy.

23 styczeń to kolejna data smuty Polski. Właśnie tego dnia dokonano na Polsce kolejnego gwałtu, w wyniku zdrady targowicy-przeciwników reform Kraj zalały wojska Rosyjskie. Konstytucja 3 maja nie zdażyła wejść w życie; targowiczanie, którzy doszli do władzy, odwołali reformy i łapczywie rozdrapywali majatki przeciwników. Nie przypuszczali, że caryca i król pruski szykują im nie lada niespodziankę. Dnia 23 stycznia 1793 roku Rosja i Prusy podpisały traktat o drugim rozbiorze Polski. Upadek Polski Podpisujcie sami, pieczętujcie znakiem Że w was pany senatory Nikt nie jest polakiem Pan Tadeusz Reytan hańbą się nie splami On nie uzna krzywdy kraju Razem ze zdrajcami Pan Tadeusz Reytan w progu się położy Pozwie pany senatory Na Wielki Sąd Boży Postawa Reytana Tadeusz Rejtan urodził się 20 sierpnia 1742 roku w Hruszówce w rodzinie ziemiańskiej Dominika Rejtana i Teresy z Wołodkowiczów. W roku 1773 był posłem województwa nowogródzkiego na Sejm Rozbiorowy w Warszawie. Swoją patriotyczną postawę i wierność Rzeczpospolitej okazał już na pierwszej sesji sejmowej, która odbyła się 19 kwietnia 1773 roku. Tego dnia wraz z Samuelem Korsakiem i Stanisławem Bohusewiczem sprzeciwiał się możliwości zatwierdzenia traktatu wieńczącego I rozbiór Polski. Chciał nie dopuścić do zawiązania się konfederacji sejmowej pod przewodnictwem marszałka Adama Ponińskiego. 21 kwietnia odrzucono obiekcje przedstawiane przez protestujących patriotów. Do okazania nieposłuszeństwa obywatelskiego doszło w momencie, gdy marszałek Poniński nakazał posłom opuścić salę obrad, co w ówczesnych realiach symbolizowało uznanie decyzji konfederackich. Wówczas Tadeusz Rejtan w swym bohaterskim oporze rzucił się na próg i starał się zagrodzić drogę wychodzącym posłom krzycząc do nich: „Chyba po moim trupie!”. Niestety posłowie wyszli przechodząc po leżącym i ostatecznie Rejtan musiał ustąpić. Razem ze swoimi towarzyszami pozostawał w sali obrad przez 36 godzin i dopiero 22 kwietnia, będąc już wyczerpany fizycznie i psychicznie, wyszedł z budynku sejmu. Po tym sejmie miał, zgodnie z tradycją rodzinną, udać się na Litwę, gdzie też popadł w obłęd, a 8 sierpnia 1780 roku popełnił samobójstwo. Spełnił tym samym instrukcję poselską, którą otrzymał po wyborze na posła na sejmiku w Nowogródku, a kazała ona „bronić całości Polski z narażeniem życia i mienia”. Tym razem Rosja zagarnęła znaczne obszary Litwy, Ukraimy i Podola- 250 km. kwadratowych z 3 mln. mieszkańców, a Prusy zagarnęły resztę Wielkopolski oraz Gdańsk i Toruń- 57 km, kwadratowych zamieszkanych przez ponas milion ludzi. Austria, która zbyt późno zgłosiła swe prtensje, nie dostała nic. Zaskoczeni przywódcy Targowicy próbowali z poczatku protestować. Z czasem pogodzili się jednak z nową sytuacją. Rezwuski spokojnie osiadł w swych dobrach. Potocki i Branicki uznali sie za wiernych poddanych Rosji. W tymże 1793 r. zaborcy nakazali królowi zwołać do Grodna sejm - ostatni w Rzeczopospolitej - mający uznać Drugi Rozbiór Polski. Traktat z Rosją został zatwierdzony po przeszło miesiącu obrad; o układzie z Prusami posłowie nie chcieli nawet słyszeć. Dwa miesiące później Rosjanie wycelowali w zamek grodzieński armaty. Posłowie siedzieli bez słowa całą noc; nad razem marszałek oświadczył, że milczenie oznacza zgodę i traktat z Prusami zatwierdzono. Reakcje po uchwaleniu Konstytucji 3 Maja w Europie były różne. Prusy oficjalnie pochwaliły ją, natomiast w tajemnicy uznały, że jest ona zagrożeniem dla ich imperialistycznych planów. W Rosji uznano, że należy ją obalić i powrócić do stanu sprzed 1788 roku. Najbardziej niezadowoleni z dzieła Sejmu Czteroletniego byli magnaci polscy. Grupa magnatów, która zaprzedała interesy kraju w dobie konfederacji radomskiej (Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Szczęsny Potocki) złożyli w Głównej Kwaterze wojsk rosyjskich ofertę zawiązania konfederacji przeciw trwającemu jeszcze Sejmowi Wielkiemu. Caryca przyjęła ją choć zwlekała z realizacją. KONFEDERACJA TARGOWICKA (1792) o rok po uchwaleniu Konstytucji 3 Maja ofertę zdrajców przyjęła caryca Katarzyna II, tuż po podpisaniu pokoju z Turcją, podyktowała im zasady ustrojowe dla Polski; o zdrajcy w Targowicy ułożyli akt konfederacji - było to 14 maja 1792 r.; akt podpisało 13 polskich emigrantów na czele z Ksawerym Branickim, Sewerynem Rzewuskim i Szczęsnym Potockim; akt zawierał: oskarżenie o obalenie praw kardynalnych (wolna elekcja, liberum veto, prawo wypowiedzenia posłuszeństwa królowi, wyłączność szlachty na posiadanie dóbr ziemskich i urzędów) oraz przyjmowanie zaraźliwych i fatalnych wzorców z Paryża; o zdrajcy zwrócili się do Katarzyny II, jako gwarantki ustroju, o wkroczenie wojsk "sojuszniczych" do Rzeczypospolitej - Rosja formalnie występowała nie jako agresor, lecz sojusznik Rzeczypospolitej. WOJNA POLSKO - ROSYJSKA W OBRONIE KONSTYTUCJI (1792) o Rzeczypospolita nie była przygotowana do wojny, lecz patriotycznie nastawione społeczeństwo na wszystkie sposoby walczyły przeciw obcej interwencji; wojna jednak nie miała szans, ponieważ strona polska dysponowała siłami dwa razy słabszymi; o konserwatywna szlachta stała po stronie Targowicy; o pomyślniej, niż na Litwie, która poddała się na skutek zdrady, walczyły armie ks. Józefa Poniatowskiego, który zwyciężył pod Zieleńcami i gen. Tadeusza Kościuszki, który odniósł sukces pod Dubienką; o cesarzowa nakazała królowi przystąpienie do Targowicy i kapitulację; o 23 lipca 1792 r. zapadła w Warszawie decyzja o zaniechaniu walk i przystąpieniu króla do Targowicy - król stracił popularność, a targowiczanie stali się panami Polski - władzę sprawowała Generalność Konfederacji Targowickiej; o Konstytucja 3 Maja i wszystkie ustawy Sejmu Czteroletniego zostały obalone, a w kraju zaczął się szerzyć terror i bezprawie. Drugi Rozbiór Polski(1793) o klęska w wojnie 1792 przypieczętowała losy Polski, zwycięskie w wojnie Prusy i Rosja zawarły umowę dotyczącą II rozbioru Polski - 23 stycznia 1793 r. zawarto w Petersburgu konwencję rozbiorową między Rosją i Prusami: Prusy - ok. 58 tyś. km2; 1,1 mln ludności - Wielkopolska, Kujawy, miasta pruskie, część Mazowsza; Rosja - ok. 250 tyś. km2; 3 mln ludności - Ukraina, Podole, część Wołynia; o w 1793 r. zwołano sejm w Grodnie, który miał zatwierdzać traktat rozbiorowy; posłowie wiele godzin protestowali milczeniem, ale marszałek uznał to milczenie za zgodę na zabór; o król Stanisław stał się narzędziem w rękach pruskich i rosyjskich. SKUTKI: o przywrócono Radę Nieustającą, Rosja i Prusy stały się gwarantkami prawa; o utrata suwerenności, wprowadzono zakaz prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej; o zmniejszono liczbę wojska do 15 tyś. o wprowadzono ostrą cenzurę i wysokie kary za naruszenie przepisów; o zamknięto granicę; o Rzeczypospolita oddała Rosji i Prusom najurodzajniejsze tereny rolnicze na zachodzie i wschodzie, ośrodki rzemiosła i przemysłu; o Polskę odcięto od morza i rzek (handel czarnomorski); nastąpił kryzys gospodarczy Rzeczpospolita w okresie rozbiorów Po przegranej wojnie w obronie Konstytucji 3 maja w 1792 roku król Stanisław August Poniatowski przystąpił do konfederacji targowickiej. Została ona stworzona w 1791 roku przez hetmanów Potockiego, Rzewuskiego i Branickiego i miała na celu obronę starego porządku przy pomocy carycy rosyjskiej Katarzyny II. W odpowiedzi na ten krok króla wielu przywódców patriotycznych oraz oficerów polskich udało się na emigrację. Kraj został zajęty przez wojska rosyjskie, a władza przeszła w ręce targowiczan. Unieważniono większość postanowień Konstytucji 3 maja. Francja pozostawała bierna. Tymczasem między Berlinem i Petersburgiem dojrzał już plan drugiego rozbioru Polski. W 1793 roku został podpisany nowy traktat rozbiorowy między carycą Katarzyną II i Fryderykiem Wilhelmem II, Austria nie uczestniczyła w tym podziale, ponieważ była zaabsorbowana wojną z Francją po rewolucji. Rzeczpospolita utraciła na rzecz Prus 58 tys. km kwadratowych i 1,1 miliona ludzi (Gdańsk, Toruń, Wielkopolskę, Kujawy, część Mazowsza z Płockiem, Łowicz, Piotrków oraz Częstochowę), na rzecz Rosji 250 tys. km kwadratowych i 3,0 miliona ludności (ziemie na wschód od linii łączącej Zbrucz z Dyneburgiem). Insurekcja Kościuszkowska Gen. Tadeusz Kościuszko. Rycerz wolności, równości i braterstwa Drugi rozbiór Polski i rządy targowiczan wywołały w kraju falę niezadowolenia. Rodacy nie pogodzili się z utratą tak wielkich obszarów. Patrioci w kraju jak i za granicą przygotowywali powstanie przeciw zaborcom. Przywódcę insurekcji widziano w Tadeuszu Kościuszce - bohaterze wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych i wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku. Wybuch powstania przyspieszyło zarządzenie targowiczan będących u władzy o zmniejszeniu liczebności armii polskiej do 15 tysięcy. Brygada kawalerii gen. Antoniego Madlińskiego nie podporządkowała się rozkazowi o rozbrojeniu i 12 marca 1794 roku wymaszerowała z Ostrołęki w kierunku Krakowa. Gdy garnizon rosyjski opuścił miasto, aby walczyć z nadciągającymi oddziałami, do Krakowa wkroczył Tadeusz Kościuszko i uroczyście ogłosił dnia 24 marca 1794 roku akt powstania. Objął jednocześnie władzę dyktatorską naczelnika insurekcji. Chciał, aby nie tylko szlachta, ale także chłopi walczyli w imię wolności Polski. Następnie wyruszył z regularnym wojskiem oraz 2 tys. oddziałem chłopskim w kierunku stolicy. Dnia 4 kwietna 1794 roku siły powstańcze pokonały wojska rosyjskie w bitwie pod Racławicami. Zwycięstwo to miało ogromne znaczenie - było pierwszym sukcesem powstania. Kościuszko po bitwie mianował oficerem Bartosza Głowackiego, chłopa, który odznaczył się w czasie ataku na armaty. Tadeusz Kościuszko Na wieść o zwycięstwie pod Racławicami w Warszawie 17 kwietnia 1794 roku wybuchło powstanie. Żołnierze, rzemieślnicy i lud miasta pod wodzą szewca Jana Kilińskiego uderzył na ambasadę i garnizon rosyjski - po dwóch dniach pozostałe niedobitki wojsk rosyjskich opuściły miasto. Wilno zostało opanowane przez powstańców pod wodzą płk Jakuba Jasińskiego. W celu zapewnienia powstaniu udziału chłopów Kościuszko 7 maja 1794 roku w Połańcu ogłosił tzw. uniwersał połaniecki. Znosił on poddaństwo osobiste chłopów, zwolnienia od pańszczyzny dla walczących oraz prawo nieusuwalności z użytkowanego gruntu. Przeciw powstaniu wystąpiły zdecydowanie Prusy. Warszawę przygotowywano do obrony, wybuchło powstanie w Wielkopolsce. Tymczasem oddziały polskie poniosły klęskę w walce z armią pruską pod Szczekocinami 6 czerwca 1794 roku. Padło Wilno, zostały pokonane oddziały broniące linii Bugu przed Rosjanami. W lipcu i sierpniu toczyły się ciężkie walki z wojskami pruskim pod Warszawą, ostatecznie uwolniono miasto od oblężenia. Aby nie dopuścić do połączenia się dwóch armii rosyjskich dnia 10 października Kościuszko ze swoimi siłami zastąpił drogę wojsku carycy Katarzyny II. W bitwie poniósł druzgocącą klęskę i sam dostał się do niewoli. Dalszą obroną stolicy dowodził Józef Zajączek. W listopadzie wojska rosyjskie zajęły Pragę i dokonały tam rzezi na jej mieszkańcach. Ostatni naczelnik powstania Tomasz Wawrzecki podpisał kapitulację, powstanie upadło. Trzeci rozbiór Polski Jeszcze w trakcie walk Rosja, Austria i Prusy starały się zająć jak największe tereny. W 1795 roku podpisano porozumienie rozbiorowe. Prusy uzyskały większą część Mazowsza z Warszawą i tereny Litewski po Niemen. Austria zdobyła resztę Małopolski z Krakowem i Lubelszczyznę po Pilicę i Bug. Tereny na wschód od Niemna i Bugu wraz z Kurlandią przypadły Rosji. Państwa zaborcze zobowiązały się umową podpisaną w 1797 roku w Petersburgu, że żaden z monarchów nie będzie nigdy używał tytuły króla polskiego. Było to oznaką chęci unicestwienia Rzeczpospolitej na zawsze. Stanisław August Poniatowski po klęsce insurekcji został przewieziony do Grodna. Jesienią 1795 roku abdykował. Zmarł 3 lata później w Petersburgu. Znaczenie rozbiorów Trzeci rozbiór wymazał Rzeczpospolitą z map Europy. Z państwa polsko-litewskiego, liczącego w połowie XVIII wieku około 725 tys. km kwadratowych i 12,2 miliona mieszkańców Rosja zagarnęła w sumie 62% terytorium i 45% ludności, Prusy - 20% ziem i 23% ludności, Austria - 18% terenów i 32% populacji. Przyczyn upadku I Rzeczpospolitej jest wiele. Na pierwszy plan wysuwają się agresywna polityka państw ościennych jak i brak wyobraźni i bezmyślność polskiej szlachty, a szczególnie magnaterii oraz wady ustrojowe. Kiedy Rosja, Prusy i Austria wzmacniały się militarnie na terenach Polski pogłębiał się kryzys gospodarczy, a kraj daremnie oczekiwał reform. Rozważając to zagadnienie musimy się cofnąć daleko przed okres panowanie Stanisława Augusta, aż do początku XVIII wieku. Problematyka ta jest bardzo złożona i wymaga głębokiej analizy, ale nie można zapomnieć o jednym. Choć unicestwiliśmy się po części własnymi rękami, to nigdy nie pogodziliśmy się z utratą niepodległości. Nastał okres 123 lat walki o odzyskanie swojego miejsca w Europie.

Jeżeli miałbym w jednym słowie określić Marlena Szafron - Lejman to mogę użyć tylko jednego słowa: Inspirująca! Stoi murem za zespołem, któremu sprawnie…

Przejdź do menu głównego Przejdź do menu dodatkowego Przejdź do treści Przejdź do wyszukiwarki Czcionka:Kontrast: Wersja mobilna Wyszukiwarka Wyszukiwarka Tutaj wpisz szukaną frazę: Menu główne StartAktualnościO BursieGodziny pracyKadraOrgan nadzoruHistoriaGaleriaJadłospisMiesięczna opłataZamieszkaj w BursieNabórDla rodzicówDla studentówSchronisko PTSMInformacjeNagrodyCennikRezerwacjaAnkietaRegulaminKasa ZPBIPKontakt Informacje Witamy na stronie Zespołu Placówek Oświatowo-Wychowawczych w JarosławiuWitamy na stronie Zespołu Placówek Oświatowo-Wychowawczych w JarosławiuWitamy na stronie Zespołu Placówek Oświatowo-Wychowawczych w JarosławiuWitamy na stronie Zespołu Placówek Oświatowo-Wychowawczych w Jarosławiu KalendariumPoniedziałek, 1 sierpnia 2022 Imieniny: Jarosława, JustynyLokalizacjaZobacz, gdzie się znajdujemy i jak do nas wszystkie galerie w jednym miejscu. Menu dodatkowe Klauzula informacyjna RODOFacebook - dołącz do Bursy!Youtube - zobacz nasz kanał!Archiwum 2009-2015 KontaktZespół PlacówekOświatowo-Wychowawczychul. Reymonta 137-500 Jarosławtel/fax: 16 621 25 63e-mail: kontakt@ Numer konta: 93150022111216300566420000 Jesteś tutaj: Start / Aktualności Aktualności ArtykułyBursiane dzieciakom bajanieW dniu 17 maja 2016r. uczniowie klasy I Szkoły Podstawowej nr 4 w Jarosławiu wraz z wychowawczynią panią Renatą Mazur wzięli udział w imprezie pt. “ Bursiane Dzieciakom Bajanie” zorganizowanej po raz drugi w naszej maja 2016Czytaj więcej o: Bursiane dzieciakom bajanieXIII Powiatowy Konkurs Wiedzy o ZdrowiuW dniu (czwartek) w Zespole Placówek Oświatowo -Wychowawczych w Jarosławiu odbył się XIII Powiatowy Konkurs Wiedzy o Zdrowiu pod hasłem „Wiem co jem – zdrowie na widelcu”.22 kwietnia 2016Czytaj więcej o: XIII Powiatowy Konkurs Wiedzy o ZdrowiuCzas rozstania „Do mety się przybywa tylko po to, by wyruszyć znowu dalej…” 20 kwietnia 2016Czytaj więcej o: Czas rozstaniaDzień otwarty w BursieW dniu r. odbył się w naszej placówce Dzień Otwarty. Odwiedzająca nas młodzież mogła poznać specyfikę bursy dzięki prezentacji multimedialnej, kronikom, fotorelacji z życia placówki, a także poprzez bezpośrednie rozmowy z reprezentującymi placówkę wychowankami i ich marca 2016Czytaj więcej o: Dzień otwarty w BursieHalowy Turniej Piłki Nożnej w Rzeszowie - marzenia się spełniają!!!W dniu 17 marca 2016r. (czwartek) nasi wychowankowie uczestniczyli w kolejnej edycji Halowego Turnieju Piłki Nożnej w Rzeszowie, dla internatów i burs, którego organizatorem, był Internat Zespołu Szkół Kształcenia Ustawicznego w Rzeszowie przy ul. Sucharskiego marca 2016Czytaj więcej o: Halowy Turniej Piłki Nożnej w Rzeszowie - marzenia się spełniają!!!Strona: 47/50Przejdź na początekpoprzedniaStrona: 45Strona: 46Strona: bieżąca47Strona: 48Strona: 49następnaPrzejdź na koniec Przejdź do góry Mapa strony Oświadczenie o dostępności Polityka prywatności Strona została opracowana w ramach projektu Polska Akademia Dostępności realizowanego przez Fundację Widzialni i Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji PAD CMS jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach Międzynarodowe z wyłączeniem opublikowanych treści. ^{Certyfikat „Szkoła Wierna Dziedzictwu”. Rok szkolny 2017/2018 został ogłoszony „Rokiem dla Niepodległej” zatem działania naszej szkoły są oparte na prezentowaniu ważnych wydarzeń w historii Polski, trosce o pamięć poległych w walce z a Ojczyznę, propagowaniu literatury patriotycznej. Różnorodność form i aktywności} SCENARIUSZ CZĘŚCI ARTYSTYCZNEJ NA DZIEŃ POWSTAŃCA(Impreza organizowana była z okazji ROKU KAROLA KRYSIŃSKIEGO w powiecie bialskim. Scenariusz wydaje się dość obszerny, ponieważ teksty piosenek zamieściłam w całości)Część artystyczną rozpoczyna odtworzenie z płyty fragmentu pieśni patriotycznej ,,W krwawym polu srebrne ptaszę”.W krwawym polu srebrne ptaszę,Poszli w boje chłopcy ha! Krew gra!Duch gra! Hu, haNiechaj Polska synów ma.,,Ostatni mazur” w wykonaniu uczniówJeszcze jeden mazur dzisiaj, nim poranek świta,"Czy pozwoli panna Krysia?" młody ułan tak długo błaga, prosi, boć to w polskiej ziemi:W pierwszą parę ją ponosi, a sto par za coś pannie szepce w uszko i ostrogą dzwoni,Pannie tłucze się serduszko i liczko się serduszko, nie płoń liczko, bo ułan niestały:O pół mili wre potyczka, słychać pierwsze strzały, głos pobudki, dalej na koń, hurra!Lube dziewczę porzuć smutki, dokończym jeden krąg dokoła, jeden uścisk bratni,Trąbka budzi, na koń woła, mazur to ,,Gloria victis” E. Orzeszkowej I wleciał wiatr do lasu uradowany, zwinny, przelatywał wśród świerków, brzóz, olch i dębów, ramionami owijając pnie starych przyjaciół i skrzydłami na ich konarach, składając pocałunki przywitalne. - Jak się macie? – szemrał i szeptał. – Coście przez ten czas widziały, słyszały? Co się u was, dokoła was działo, stawało? A stare świerki, dęby, brzozy rozłożyste, ramionami powiewając, odpowiadały: - Działy się tu i stawały rzeczy dziwne, rzeczy głośne, dzwoniące, płaczące, rozlegające się krzykami, jękami... (...) - Co się tu działo? Co się tu, na tej polanie działo? Coś osobliwego, coś nadcodziennego dziać się tu musiało! Czuję krew! O! długo, przedługo ziemia wydaje z siebie woń krwi swych dzieci, ludzi! Słyszę jęki! O, długo, przedługo powietrze trzyma pod obliczem nieba jęki dzieci jego, ludzi! Tu był bój jakiś i tu były zgony! Tu były rany, tętenty koni, krzyki! Mówcie, drzewa kochane, opowiadajcie, mówcie! Drzewa milczały, tylko po ich gałęziach przebiegł dreszcz lekki, krótki, jakby z zimna nagłego powstały, co dziwnym było w ten ciepły letni dzień. A właśnie w tej chwili wiatr z gwałtownością u niego niezwykłą, z szumem namiętnym zapytywać począł: - A toż co? a to co jest takiego? Tego natura nie uczyniła! To uczyniły ręce ludzkie? Tu nigdzie natura pagórków nie usypywała! Ten usypany jest przez ludzi! Kto? Po co? dlaczego? A tenże krzyżyk na pagórku, wśród liliowych dzwonków, Boże, jak mały, prosty, biedny! – co znaczy? Mówcie, drzewa, o mówcie, błagam! (...) - To jest mogiła! -Taka wielka, taka wielka, taka wielka mogiła! – zadziwił się wiatr.(...) - Śpi w niej wiele serc mężnych, spalonych na ołtarz Nabożnie wiatr wyszeptał pytanie - Jestże to mogiła bo - Bezimiennych – odpowiedział świerk. (... - Pomartych młodo , młodo... - I w mękach (...) - Przyszli tu w kilkuset ludzi i rozłożyli się obozem gwarnym, tłumnym, pstrym od odzieży rozmaitej, pobłyskującym orężem rozmaitym. (...) Nie niewolnicy to byli, na arkanie przemocy do boju ciągnięci, lecz dobrowolni ofiarnicy wysokich ołtarzy. Ze światłem idei w głowach, z ogniem miłości w sercach, głowy i serca nieśli wysoko. Byli silni, śmieli, gwarni i czy uwierzysz, wietrze prędki? – byli szczęśliwi. Zapewne uwierzysz, bo wiedzieć o tym musisz, że na Gwieździe, która nazywa się Ziemią, dusze ludzkie i szczęścia ludzkie istnieją w mnóstwie odmian i że, jak motyl na kwiat wybrany, dusza ludzka zlatuje zazwyczaj na tę odmianę szczęścia, która najwięcej do niej samej jest podobną. Ich dusze przyciągnęło ku sobie to szczęście, co rozkwita na wysokich górach i ma kielich purpurowy, a koronę uplecioną z wiersza ,, Mazowsze” Baczyńskiego(...)Jeszcze tu wczoraj słyszałem trzask:salwa jak poklask wielkiej las. Pochłonął znowu laskaski wysokie, kości i mi się, stoi tu jeszcze szereg,mur granatowy. Strzały jak pułku czapy i gweryi jak obłoki - dymią odetchniesz, grzywo zieleni,piasek przesypie się w misach póli usta znowu przylgną do ziemi,będą całować długi świst pamiętasz? Lesie, w twych kartachwidzę ich, stoją - synowie powstańw rozdartych bluzach - ziemio uparta -- jak drzewa sercach rozwianych, z hukiem dwururekrok sześćdziesiąty czas zawiewa. Miłość to? Życie?Płatki ich oczu? Płatki zamieci?(...)Pieśń patriotyczna ,,Marsz Czachowskiego” w wykonaniu uczniów (przynajmniej trzy zwrotki)Już was żegnam niskie strzechy,Ojców naszych chatki,Już was żegnam bez powrotuOjcowie i matki. Marsz, marsz Роlonio,Marsz dzielny narodzie,Odpoczniemy po swej pracyW ojczystej was żegnam bracia, siostry,Krewni, przyjaciele!Póki w ręku miecz jest ostry,Nie zginie nas marsz i t. Wisłę, przejdziem Wartę,Będziem Polakami -Dał nam przykład nasz Kościuszko,Jak zwyciężać marsz i t. zagrzmi trąbka nasza,Pocwałują konie,Powiedzie nas nasz CzachowskiNa ojczyste marsz i t. przytomnie, śmiało, dzielnie,Jako przynależyGodnym synom ojców naszych,Polaków marsz i t. śmiało, mężnie, dzielnie,A najgłówniej składnie,Nie zadrżyj, choć tuż przy tobieNawet brat twój marsz i t. pada dla narodu,Dla matki Ojczyzny,Chętnie znosi głód i trudy,А najczęściej marsz i t. na Lublin i Warszawę,Wypędzim okazać męstwo nasze,Dalej bracia, dalej!Marsz, marsz i t. ramie do ramienia,Bracia Galicyanie,Gdy uderzym wszyscy razem,–Polska zmartwychwstanie!Marsz, marsz i t. błyszczeć po RosyiSzańców naszych groty,I staniemy, gdzie BatoryRozbijał marsz i t. gdy nieprzyjaciół naszychDumę poskromiemy:Kochajmy się, żyjmy razem,Nigdy nie zginiemy!Marsz, marsz i t. d. ,,Polska idzie” R. Kwiatkowski Wpatrz się i wsłuchaj!... Oto Polska idzie, żywcem w męczeńskiej pogrzebana trumnie, i zmartwychwstaje królewsko i dumnie po bólach zbrodni i gwałtów ohydzie, by, jako ongi, z wielkopańskim gestem zająć swe miejsce i zawołać: - Jestem!Fragmenty ,,Wiernej rzeki” S. ŻeromskiegoI fragment - Trzymaj żywego! Żywcem go brać! Tylko żywcem! Nie waż się strzelać! Rękami bierz! Trzymaj! Osaczyć! Olbromski słyszał ten rozkazujący krzyk. Poczuł w sercu śmierć. Na sobie miał torbę ze wszystkimi dokumentami, z tysiącem sekretów rządu, ze wszystkim, co się dokonywało i dziać się jeszcze mogło. Niósł w tej torbie jak gdyby serce walczącej Polski, którym żywa pulsowała krew. Nie mógł tej torby ani nigdzie ukryć, ani w biegu porzucić, ani zniszczyć, gdyż pędziło za nim z dziesięciu żołnierzy. Olbrzymimi skokami uciekał. Przesadzał krzaki, zmurszałe ploty, rozmiękłe zagony, rów pełen jeszcze lodu. Dopadł łąk. Ujrzał na błoniu jakoweś zarośla. Tam gnał. Lecz oto nagle przerażenie jak ogień zapaliło się w jego głowie. Niespodzianą ujrzał przed sobą – rzekę. (...) Przepadł jedyny sposób ratunku. Ciemna rozpacz oślepiła oczy. Wtedy tajemnicza, skłębiona woda rozwarła swój czarny nurt jakoby łono. Pojął. Jęknął. Zdarł z ramienia rzemień i z zamachem cisnął skórzaną torbę – sekret Ojczyzny – w głębinę. Rzeka plusnęła – na znak – ni to głuchą odpowiedź. Zawarła się. Tysiącem zawinęła fal skarb powierzony. Popłynęła w krętą, prastarą a wiecznie nową, daleką drogę. – Westchnął. Widzieli ten jego ruch żołnierze. Dopadli go osaczając ze wszech stron. II fragment Tylu zginęło! Czcigodni, najszlachetniejsi, waleczni... Buty sołdatów wdeptały ich w błoto dzikiego pola! Padali z ran, bez pomocy, po lasach, bez sławy – na nic! Zwaliła się ze swego ołtarza święta idea!,,Hej strzelcy wraz „ w wykonaniu uczniów Hej, strzelcy, wraz! nad nami Orzeł Biały,A przed nami śmiertelny stoi z naszych strzelb piorunne zagrzmią strzały,A lotem kul kieruje Zbawca gotuj broń i kulę bij głęboko,O ojców grób bagnetu poostrz stal,Na odgłos trąb twój sztuciec bierz na oko,Hej baczność! cel! i w łeb lub serce pal!Wzrósł liściem bór, więc górą wiara — strzelcy,Masz w ręku broń, a w piersiach święty żar;Hej wrogi tu, a nuże tu wisielcy!Od naszych kul nie schroni kniaź ni przecie już zabrzmiały trąbek dźwięki,Lśni polska broń, jak złotych kłosów łan,Dziś spłacim łzy sióstr, matek i wdów jęki;Hej baczność cel i w łeb lub serce pal!Chcesz zdurzyć nas, oszukać chcesz nas czule,Plujem ci w twarz za morze twoich łask!Amnestią twą obwiniem nasze kule,Odpowiedź da huk armat, kurków Azji precz, potomku Dżyngis-chana,Tam naród twój, tam ziemia carskich hal;Nie dla ciebie ziemia krwią naszą tu zlana,Hej baczność! cel! a w łeb lub serce pal!Do Azji precz, tyranie! tam siej mordy,Tam ziemia twa, tam panuj, tam twa Polska jest, tu zginiesz i twe hordyLub naród w pień precz wytnij, wysiecz, zgnieć!O Boże nasz! o Matko z Jasnej Góry!Wysłuchaj nas, niech korna łza i żalPrzebłaga Cię, niewoli zerwij sznury!Hej baczność! cel! i w łeb lub serce pal!,,Trzeba pieczętować krwią” S. DługoszPolska!O, ileż w jednym słowieMoże się zmieścić wielkiej treści,Ile rozpaczy i boleści – Nikt nie wyliczy, nikt nie powie,Chyba że tylko polskie serce,Co wiek przetrwało w poniewierceI zniosło takich mąk bezednoOd których zda się gwiazdy bledną... Trzeba pieczętować krwią,Co się kiedyś wyszeptało skrycie – Trzeba młode dziś położyć życie,Trzeba młodą pieczętować krwią!...Fragmenty ,,Rozdziobią nas kruki, wrony” S. Żeromskiego Przez dwie noce już czuwał i trzeci dzień wciąż szedł przy wozie.(...) Konie były głodne i zgonione tak dalece, że co pewien czas ustawały. Nic dziwnego: koła zarzynały się w błoto po szynele, a na drabiniastym wozie pod trochą olszowego chrustu, siana i słomy leżało samych karabinków sztuk sześćdziesiąt i kilkanaście pałaszów, nie licząc broni drobniejszej.(...) Letnią porą była to rzecz wcale łatwa – owa jazda. We dnie Winnych spał w gąszczach leśnych, a konie się pasły. Teraz niepodobna było spać, ani popasać.(...) Ale nie takie już były czasy... Jeżeli kto na tej ziemi walczył w całym i zupełnym znaczeniu tego słowa, to on, Winnych.. On jeden chodził jeszcze po broń, jeden nie upadał na duchu. Gdyby nie on, i sama partia byłaby się od dawna rozleciała na cztery strony świata. Przez długi czas tych ludzi ściganych, głodnych, przeziębłych i wylęknionych wspierał swymi szyderczymi półsłówkami i podniecał jak chłostą. Teraz, gdy już wszystko runęło na łeb w bezdenną jamę trwogi, on się jak to mówią, zawziął. (...) Winnych patrzał przez chwilę, przymrużywszy powieki. Doznawał takiego wrażenia, jakby ktoś zagiął palec pod żyłę krwionośną w jego piersiach i wydzierał ją na zewnątrz. - Moskale... - wyszeptał. (...) Ośmiu ułanów rosyjskich na pięknych koniach dopadło wozu i w mgnieniu oka ze wszystkich stron go otoczyło. (...) - To nie chłop – rzekł do podwładnych starszy, z naszywka na ramieniu – to powstaniec.,,Jak to na wojence ładnie” w wykonaniu uczniów Jak to na wojence ładnieJak to na wojence ładnieKiedy ułan z konia spadnieKiedy ułan z konia spadnie Koledzy go nie żałująKoledzy go nie żałująJeszcze końmi go tratująJeszcze końmi go tratująŚpij kolego w ciemnym grobieŚpij kolego w ciemnym grobieNiech się Polska przyśni TobieNiech się Polska przyśni TobieA za Twoje trudy, znojeA za Twoje trudy, znojeWystrzelimy trzy nabojeWystrzelimy trzy nabojeA za Twoje młode lataA za Twoje młode lataTrąbka zagra tra-ta ta-taTrąbka zagra tra-ta ta-taRotmistrz z listy Cię wymażeRotmistrz z listy Cię wymażeWachmistrz trumnę ubić każeWachmistrz trumnę ubić każe,,Rok 63” M. CzerkawskaBył taki rok, rok 63, gdy garść Polaków pełna męstwa mocy, silna nie liczbą, ale wolą ducha, chciała powalić olbrzyma północy, zerwać kajdany niewoli łańcucha. Śnieżył się styczeń. Poszli niepomni przestrogi, obliczeń, poszli, by walczyć najgodniej, najprościej, życie położyć przy budowie dzieła, które się zwało wskrzeszeniem wolności i krzyknąć światu: - Polska nie zginęła! Lasy ich ,,Testament mój” J. SłowackiLecz zaklinam – niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba – na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...Fragmenty ,, Echa leśne” S. Żeromski- Przyprowadzili. Sześciu żołnierzy, on w środku. Mały, wychudły, czarny, (...) Ledwie poznać...Spojrzę na niego: Jaś, rodzonego brata ulubiony syn... Na kolanach wyhodowałem...Jakieś na nim gałgany...Twarz przez całą szerokość rozerwana bagnetem, sina, zapuchnięta. Jak wprowadzili, tak i stanął przy drzwiach. Czeka. A ty, sędzio, sądź! (...) Jewsiejenko wniósł, że może ostatnie ma życzenie. Dałem głos. Spojrzał tedy na mnie tymi pieczarami oczu, wlepił je we mnie. Staliśmy wszyscy za stołem. On podszedł blisko. Patrzy mi w oczy, ja w jego. Jakby dwie lufy pistoletowe przystawił...pamiętam surowe słowa: - Rozkazuję przed śmiercią, i to jest moja niewzruszona ostatnia wola, żeby mój mały, sześcioletni syn, Piotr, był wychowany jako Polak, taki sam jak ja. Rozkazuję, żeby go uczyć choćby to było przeciwne sumieniu wychowawcy, jak jego ojciec zrobił wszystko, aż do samego końca. Rozkazuję mu głosem głuchym, żeby pracował dla swej ojczyzny i żeby, jeśli zajdzie potrzeba, umierał dla niej bez jednego drgnienia strachu, bez jednego westchnienia żalu, tak samo jak patriotyczna ,,Ostatni partyzant ( słowa M. Konopnickiej)w wykonaniu uczniówTęga ziemia, dobra ziemia,To nasze jeden, to wnet drugiKrzyknie Moskwie: ,, Zasię!”Tam się z partią swą uwijaPan Stanisław Brzóska;Tak zajadły na Moskali,Że niech ręka Boska!Nie przepuści, nie daruje,Tak w nim dusza Na to Bóg dał ręce – mówi –Żeby pobić zdławiły klęski duchaW narodowym ciele,A Podlasie jeszcze z MoskwąWalczy dotąd Moskal się obziera,Gdzie borek, gdzie wioska,Nuż wypadnie, nuż przetrzepiePan Stanisław ty dzielny Podlasiaku,Szkoda nam twej cię Moskale,Wzięli do myślą, długo radzą,Jak się pomścić dali ci kuli w piersi,Coś dyszał za Sokołowie cię na rynkuPowiesili wrogi,Cześć ci, dzielny partyzancie,Podlasiaku drogi!,,Styczeń 1863” A. NiemojewskiKto patrzył w lice styczniowe Polski,Gdy nad tłumami gorzał sztandar krwawy,A w oczach geniusz...Ten nie zapomni ciebie, Krwawy Roku. A potem okryły ich ciemne mogiły, Lochy kazamat, pełne nocy kiru, Dni męki krwawej i poczucia klęski, Tajgi śnieżyste i lochy Sybiru... Lecz w sercach nie zgasł Znicz Polski zwycięskiej. Bój beznadziejny, ofiara bez miary, Przez krew, przez zgliszcza, łzy droga mozolna. Był przedostatni etap, próba wiary, Aby w nas dzisiaj żyła Polska wolna!...Fragmenty ,,Nad Niemnem” E. OrzeszkowejW głębi, pod ciemną kolumną kilku splecionych ze sobą jodeł, słupem padającego od nich cienia okryty, wznosił się niewysoki pagórek, kształt podługowaty i łagodne stoki mający, niby wał, niby kurhan widocznie kiedyś rękami ludzkimi usypany i jak cała ta polana niską, w nierówne kępy pogarbioną trawą obrosły.(...)Jan i Justyna stanęli u Mogiły, na której gdzieniegdzie bujały proste i wysokie łodygi kampanuli, mające, zda się, tuż, tuż, przy najlżejszym powiewie, w delikatne liliowe dzwonki uderzyć.(...) Kwadranse upływały, godzina prawie minęła, a Justyna siedziała jeszcze na stoku Mogiły utopiona w myślach i uczuciach prawie zupełnie dla niej nowych. Dziecko czasu ciągnącego się pasmem ciężkim i szarym, najdalszym wspomnieniem nie sięgała ona żadnej z tych ognistych i strzelistych chwil, które serce nawet maluczkich, obejmują pożarem i rzucają w górę.(...) Ani razu w swym życiu nie widziała tych błyskawic, które z nieba ideałów zlatują w dusze mieszkańców ziemi; ani razu przed jej oczami nie wypadł z ziemi – nieba ideałów sięgający grot bohaterstwa. Nie widziała nigdy bohaterstwa, poświęcenia, podejmowanych śmierci, walk, których by pole nie mierzyło się rozległością majątku czy szczęścia jednostki, a celem były ludzkości, naród, idea. (...) W życiu narodów i jednostek bywają momenty taką miarą nieszczęść napełnione, że nic już w nich zmieścić się nie może. Takiego momentu dzieckiem była Justyna i dlatego z tej mogiły uderzyły w nią strumienie uczuć i myśli, jeżeli nie zupełnie dla niej nowych, to nigdy dotąd silnie nie zaznanych i wyraźnie nie ,,Gawędy o miłości ziemi ojczystej” W. SzymborskiejBez tej miłości można żyć,Mieć serce suche jak orzeszek,Malutki los naparstkiem pićZ dala od zgryzot i pocieszeń,Na własna miarę znać nadzieję,W mroku kryjówkę sobie uwić,O blasku próchna mówić ,,dnieje”,O blasku słońca nic nie mówić. Ziemio ojczysta, ziemio jasna,Nie będę powalonym mocniej w ciebie wrastamRadością, smutkiem, dumą, będę jak zerwana pustobrzmiące nie kochać cię – i żyć,Ale nie można owocować.,,Kalendarzyk z roku 1863” S. BalińskiA tymczasem w ojczyźnie po nocach u ludziJakaś nowa nadzieja powoli się budzi;,,Tak żyć nie można – mówią – niech co chce się stanie,Pan Bóg nam dopomoże!” – I przyszło o tym mówi strofą balladową,Zaczynając tym słowem: ,,W czarną noc zimową...” I tak się rozpoczęło! W zimy noce czarne... I po raz drugi poszło na próżno, na marne, I tamto się rozwiało, i to się rozwiewa, Tamto było stracone, to nam stracić przyszło, Słuchając w odrętwieniu, jak polski wiatr śpiewa O niebie, które miało pomóc, a nie pożółkłych na strychu rupieciZnalazłem raz w niedzielę rano po śniadaniuJakieś zapiski dziadka, co był na Rok na nim – sześćdziesiąty trudno było tę książeczkę zbielały litery, ale zdanie jednoMogłem później ze wzruszeniem w duszyZ kartek, gdzie ktoś dwa listki brzozowe zasuszył. A takie były słowa na stronicy skraju: ,, Chociaż wszystko stracone, wierze w przyszłość kraju. Lecz nie o cud się modlę, ale o człowieka, Bo od ludzi zależna przyszłość, co ich czeka. Od nich zależy tylko: zdobyć ją czy stracić, A za wolność, - pamiętaj, - drogo trzeba płacić!”Poznałem już te słowa, mój dziadku kochany!A tymczasem sąsiadka, tłumiąc dźwięk pedałem,Strunę, co brzmiała świecko, zmieniła na organyI gra ,,Z dymem pożarów”... (tu można przerwać recytację i odtworzyć zwrotkę ,,Z dymem pożarów”. Piękne wykonanie chóralne n p. z płyty CD) Więc znowu muzyka(Jak wtedy ,,Warszawianką”, a teraz ,,Chorałem”)Legendy listopadów i styczniów zamyka!... 58 views, 3 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Sklep rowerowy Bike Multi Sport - Goleniów: Bikepacking to Brak określenia w języku polskim, które idealnie oddaje ^{Zaledwie szesnaście metrów kwadratowych mają mikromieszkania, które powstały przy ulicy Borowskiej we Wrocławiu. Jak mieszkać na tak małej powierzchni? Okazuje się, że się da. I wcale nie musimy spać jak w japońskich kapsułach. Sprawdziliśmy, ile można zmieścić na szesnastu na kolejnych slajdach, posługując się klawiszami strzałek, myszką lub gestami! Obejrzyj też film!} LMlgT.

82k4puiiz7.pages.dev/68

82k4puiiz7.pages.dev/281

82k4puiiz7.pages.dev/361

82k4puiiz7.pages.dev/319

82k4puiiz7.pages.dev/318

82k4puiiz7.pages.dev/189

82k4puiiz7.pages.dev/62

82k4puiiz7.pages.dev/361

82k4puiiz7.pages.dev/65

polska o ileż w jednym słowie może się zmieścić